Gałęziste

Nie wierz w nic, co widzisz, słyszysz... i do tej pory wierzyłeś...

Jest to chyba pierwsza książka Artura Urbanowicza, gdyż wcześniej nie słyszałem o tym autorze, a przekopując Internet nie znalazłem żadnych informacji na jego temat (oprócz konta na Facebooku). Tak samo było z książką – zero informacji.

Muszę się przyznać, że po książkę sięgnąłem po zobaczeniu okładki, przeczytaniu zachęcającego opisu oraz informacji, iż jest to horror. Początek jest trochę nudnawy, ale pomyślałem sobie, że dam autorowi szansę. Były momenty lepsze, aczkolwiek przeważały te gorsze. Nie wiem, czy można Gałęziste nazwać horrorem, bo strasznie mało było momentów strasznych. Język jest lekki, pomysł dobry, ale wykonanie straszne. Czytałem egzemplarz przed korektą, więc nie mogę poinformować was, czy w utworze są literówki. Jestem totalnie zawiedzony tym utworem. Zero intryg, zwrotów akcji, bohaterów, którzy zapadają w pamięć... Jedyne co to przez chwilę (dosłownie) utwór trzymał w napięciu.

Oto, co mówi nam okładka o książce:

Jest taki dom, w którym nie chciałbyś spędzić nocy. Z jakiegoś powodu ciemność w nim jest inna. Jeszcze bardziej złowroga niż gdziekolwiek indziej...

Jest takie jezioro, w którym mieszkają nieumarli. Ich przewaga nad Tobą jest prosta – oni nie potrzebują nabrać powietrza...

Jest taki demon, o istnieniu którego wolałbyś nie wiedzieć. Niematerialne uosobienie zła, przed którym nie sposób uciec...

Jest takie miejsce, w którym mieści się dom. Miejsce, w sercu którego kryje się też to jezioro i w którym ten demon był od zawsze. To las. Las, w którym za nic w świecie nie chciałbyś się zgubić. Gdy już raz do niego wejdziesz, nie pozwoli Ci wyjść...

Jest taka historia, której nie chciałbyś poznać. Opowieść, która Cię zaintryguje, zaskoczy i przerazi do szpiku kości. Horror na baśniowych ziemiach Suwalszczyzny.

Odważysz się?

Okładka, która jest magiczna, przyciągająca uwagę, jesienno-zimowa, jest tym, co najlepsze w książce. Wielki ukłon dla Krystiana Żelazo. Nie mogę przestać się nią zachwycać!

Strasznie irytowali mnie Karolina i Tomek. Ona zamiast być dziewczyną, była bardziej mamą dla swojego chłopaka On jest niechlujny, stara się być śmieszny, ale nie wychodzi to jemu, taki, który najpierw mówi, a dopiero później myśli, nieodpowiedzialny... Oni są najgorszą parą bohaterów, jakich widziałem.

Jedyne, co podobało mi się w książce to okładka. Wyraża ona smutek, jest refleksyjna i tajemnicza. Część graficzna to najlepsze, co spotkało mnie w tym utworze.

Nie polecam tego utworu. Zanudziłem się (prawie) na śmierć. Autor powinien doszkolić się w pisaniu, pójść na jakieś kursy etc. Egzemplarz recenzencki dostałem od wydawnictwa Novae Res.

Tytuł: Gałęziste

Autor: Artur Urbanowicz

Wydawnictwo: Novae Res

Okładka: Krystian Żelazo

Wydanie: I

Oprawa: miękka

ISBN: 978-83-8083-016-5