Myślne miraże

Staram się częściej sięgać po poezję, gdyż w paru słowach oddaje ona to, co niektóre książki. Nie rozumiem ludzi, którzy stronią od liryki. Przecież jest to podróż pomiędzy przeżyciami wewnętrznymi, przekazywanymi (przeważnie) wypowiedziami monologicznymi.


Tomik zadedykowany jest słowami: Tym, którzy kochają poezję i tym, którym blisko, by ją pokochać.

Dzieło zawiera czterdzieści cztery pełnych obrazów, melodii i słów wierszy. Jednym z nich jest Nic nie oddaję. Autorka w prosty sposób stara przekazać się nam, że nie powinno odpłacać się nienawiścią na nienawiść. Jest to jeden z moich ulubionych wierszy, gdyż cechuje go prostota oraz głębokie przesłanie.

Za serce daję serce,
za miłość daję miłość,
za nienawiść –
nic nie oddaję.

Innym wartym uwagi utworem jest Chwila. Mówi on o tym, że nic nie trwa wiecznie, że nasze życie jest jedną wielką niewiadomą.

Nie pamiętam wczoraj,
nie wiem jakie będzie jutro,
ale wiem,
że jestem tutaj
tylko na chwilę.

Wiersz Rozmalowane usta należy do moich najbardziej ulubionych. Przekaz jest prosty: młodość ma się raz w życiu i powinno się je cenić. Nie można pozwolić, aby przyjemności młodzieńczego życia uciekły nam między palcami. Pamiętajmy, nic nie trwa wiecznie, a szczególnie dzieciństwo.

W zamkniętej przestrzeni
własnych przyjemności
po cichutku odchodzi.

Autorka pisze o rzeczach trudnych. Nie pozostawia czytelnika smutnego, pozbawiając go poczucia humoru. Myślne miraże kończą się optymistycznym akcentem, podnoszącym na duchu i wyrażającym wiarę w człowieka, dając nadzieję.

Za możliwość przeczytania tomiku dziękuję Elizie Segiet.